توضیحات

کتاب بازی روزگار – نویسنده: نسرین طیبی – پاییز ۱۳۹۹

زندگی به من آموخت برای به دست آوردن هر چیز باید تلاش کنم و بخاطر فرزندانم هر روز شکرگذار خداوند هستم. الآن که به گذشته‌های خیلی دور می‌نگرم، متوجه می‌شوم اگر این راه‌ها را طی نمی‌کردم شاید الآن به این مرحله از زندگی نمی‌رسیدم. با این همه فراز و نشیب‌های زیاد، وقتی زندگی مردم را در دنیای مجازی می‌بینم، از پیشرفت تکنولوژی در عجبم که چقدر انسان‌ها راحت می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند و خوشحالم که می‌توانم داستان زندگی‌ام را بنویسم شاید درسی برای جوان‌ها باشد که آرزوی زندگی در خارج را دارند.
من در یک خانواده پر جمعیت بزرگ شدم یک دختر شاد و تپل و به گفته دیگران زیبا بودم. پدرم کارمند دولت و مادرم خانه‌دار بود و بچه وسطی بودم، سه خواهر چهار برادر. کلاس اول بودم که فرزند ششم به دنیا آمد و من و برادر بزرگ‌ترم به یک مدرسه می‌رفتیم، آن زمان مدارس مختلط بود. چه حالی داشت صبح‌ها بچه‌ها لباس‌های یک رنگ می‌پوشیدند و آماده رفتن به مدرسه می‌شدند و معلم‌ها هم یک عده با روسری و یک عده بی‌حجاب و مرتب برای سرود صبحگاهی منظم سر صف‌ها کنار دانش آموزان می‌ایستادند و بعد از اتمام سرود همگی راهی کلاس‌هایشان می‌شدند. معلم کلاس اول یک خانم روسری‌پوش و اخمو بود.
یکی از روزها تکالیفم را خوب انجام نداده بودم و درست یادم است که زمستان بود و بیرون برف زیادی می‌بارید و بخاری دیواری مدرسه زیاد گرم نبود. معلم یکی‌یکی اسم بچه‌ها را برای دیدن تکالیفشان صدا کرد، نوبت من رسید، تکالیفم را دید فرصت توضیح هم نداد که چرا تکالیفم را تمام نکردم چون شب گذشته کسی را نداشتم که برای حل ریاضی کمکم کند. برادر و خواهرانم هر کدام به درس‌های خودشان اهمیت می‌دادند. معلم گفت: به خاطر تکمیل نکردن تکالیفت باید تنبیه بشی. از ترس خودم را خیس کردم و با ده ضربه خط‌کشی که به دستم زد، توی سرمای کلاس بی‌هوش شدم و وقتی بهوش آمدم، داخل دفتر مدیر مدرسه، برادرم و مدیر مدرسه بالای سرم بودند. مدیر با تأسف سرش را تکان داد و گفت: این معلم بداخلاقِ با کسی شوخی ندارد سعی کن درس‌هایت را خوب بخونی. البته ناگفته نماند آن تنبیه باعث شد بیشتر به درس‌هایم برسم و جزء شاگرد زرنگ‌های کلاس باشم که بعدها معلمم به خاطر تنبیه آن روز و زیاده‌روی عذرخواهی کرد…