توضیحات

به نظر می رسد کسانی که از گذشته دور به نحوی به فلسفه و همچنین به مسایل عملی و نظری مربوط به تعلیم و تربیت علاقمند بوده اند ، به فلسفه تعلیم و تربیت نیز توجه داشته اند ، اما امروزه توجه به فلسفه تعلیم و تربیت به مثابه یک رشته علمی خاص همچون دیگر رشته های علمی دانشگاهی ، رشد شتابانی به خود گرفته است تا جایی که آن را در تراز رشته های دیگر همچون فلسفه علم  یا فلسفه سیاسی و دیگر رشته های علمی قرار می دهند.
البته تلقی فلسفه تعلیم و تربیت به مثابه یک رشته علمی خاص به معنی جدایی آن از رشته های  شناخته شده فلسفه یعنی معرفت شناسی، اخلاق و فلسفه ذهن نیست.بهتر آن است که ما آن را از یک سو رشته ایی منشعب شده از فلسفه بدانیم و از سوی دیگر رشته ایی مرتبط با مسایل تعلیم و تربیت که می خواهد راه حل یا پاسخهایی برای مسایل تربیتی ارائه کند.به عنوان مثال ما در تعلیم و تربیت با مسایلی چون حقوق والدین و کودکان،تنبیه در مدارس،اقتدار معلم، آزادی کودک و ….روبرو هستیم ، در حالیکه  فیلسوفان نیز در خصوص حقوق،تنبیه، اقتدار ،آزادی کار می کنند و نظریاتی ارائه می کنند.البته بخوبی نیز میدانیم  که فیلسوفان نیز هیچگاه بطور نظام مند در خصوص مفاهیمی چون تعلیم و تربیت، تدریس،یادگیری، تلقین و ..ورود نکرده و نمی کنند.اگر فیلسوفان در خصوص فلسفه ذهن پژوهش های علمی انجام می دهند و نظریاتی را عرضه می کنند، این فلاسفه تعلیم و تربیت هستند که باید به درون نظریه فیلسوف ذهن نقب بزند و اشاراتی را در خصوص تعلیم و تربیت بدست آورند.
ناگفته نماند که کار روی مسایل تعلیم و تربیت از سوی فلاسفه تعلیم و تربیت نیز می تواند روی مسایل قدیم و جدیدی که  فلاسفه با آن مواجه هستند،  پرتوافکنی و روشنی بخشی داشته باشد.به عنوان مثال تمرکز روی مسایل و گرفتاری های خاصی که  کودکان امروز با آن مواجه هستند، می تواند توجه فلاسفه را به مفاهیمی چون تنبیه و مسوولیت کودکان جلب نماید.اما خطری که فلسفه تعلیم و تربیت را تهدید می کند این است که آن را تک قطبی نماییم .یعنی یا به مسایل تربیتی صرفا از منظر فلسفی بنگریم و یا فلسفه را به مسایل عملی تعلیم و تربیت فروبکاهیم.به عبارت دیگر یا کار تعلیم و تربیت را صرفا به حوزه عمل محدود کنیم و بعد فلسفی آن را ضعیف نماییم و یا آن را صرفا فلسفی بدانیم و بعد عملی آن را نادیده بگیریم.سعی فلاسفه تعلیم و تربیت امروزه این است که هم بعد عملی تعلیم و تربیت را و هم جنبه فلسفی آن را در نظر گیرند.بنابراین به نظر می رسد تعلیم و تربیت هم به فلسفه مربوط است و هم دارای بعد عملی است و هم بعد نظری و یافتن مناسبات بین دو بعد نظری و عملی تعلیم و تربیت از یک سو و ارتباط نظریه تربیتی و عمل تربیتی با فلسفه و نظریات فلسفی سوی دیگر از جمله دغدغه های مهم فلاسفه تربیتی محسوب می شود.
به نظر می رسد مولف کتاب آقای تی .دبیلو . مور نیز برای برون رفت از چالشهای احتمالی ناشی از ابهام در خصوص مناسبات بین نظر و عمل تربیتی و همچنین مناسبات آن با فلسفه به مثابه یک حوزه و رشته علمی خاص، ضمن تاکید بر ابتنای عمل تربیتی بر تئوری تربیتی و یا عبارت دیگر تئوری بنیان بودن عمل تربیتی، با بیان این نکته که سوء فهم های مربوط به این مناسبات ناشی از سوء فهم در خصوص کاربرد زبان و مفاهیم تربیتی ،به عبارت دیگر ناشی از کاربرد نادرست زبان و منطق حاکم بر مفاهیم است،  سعی دارد بر این چالش غلبه نماید.این تلاش مور را در نقدی که او بر فلسفه متافیزیکی وارد می سازد ، بخوبی می توان شاهد بود.به زعم او فلاسفه متافیزیکی بجای اینکه حقیقتا به حل مسایل تربیتی کمک کنند، با کاربست نادرست زبان،  بیشتر مسایل تربیتی را منحل می کنند و یا به عبارت  دیگر صورت مساله را پاک می کنند و به همین دلیل به زعم مور هنوز بعد از چند قرن از گذشت عمر فلسفه متافیزیکی، هنوز آنان در دام مجادلات فلسفی گرفتارند و مسایل آنان نیز همچنان لاینحل مانده است.
مور راه چاره را روی کردن به فلسفه تحلیلی تعلیم و تربیت می داند و بر این امید است که با رعایت مقدمات و مقومات  یک عمل فلسفی تحلیلی ، بخصوص در حوزه مفاهیم تربیتی، مشکلات و چالشهای موجود در حوزه تعلیم و تربیت مرتفع گردند.امیدوارم ترجمه این اثر به علاقمندان به  فلسفه تحلیلی تعلیم و تربیت کمک نماید تا به فهم دقیقتر و عمیقتری از رویکرد فلسفه تحلیلی در تعلیم و تربیت نایل آیند.در ضمن وظیفه خود می دانم تا از خانم مولود سعوه دانشجوی دکتری رشته فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه شاهد  و خانم سیده عطیه سجادی دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی که در ترجمه و ویرایش کتاب حاضر مرا یاری نموده اند ، تشکر و قدر دانی نمایم.